مفهوم اقدام پژوهی در مددکاری اجتماعی

اقدام پژوهی در مددکاری اجتماعی

اقدام پژوهی در مددکاری اجتماعی: در این مطلب درباره مفهوم اقدام پژوهی، توسعه تاریخی اقدام پژوهی در بخش مددکاری اجتماعی، درک نقش محقق در اقدام پژوهی و بازتاب در اقدام پژوهی خواهیم خواند.

در تحقیقات سنتی، اعم از کمی و کیفی، نقش محقق مانند یک مشاور است. اغلب، سازمانی که می خواهد تحقیق را انجام دهد، به محققین نزدیک می شود و از آنها می خواهد که تحقیق در مورد موضوع/پروژه را انجام دهند. سپس محققین پیشنهاد تحقیق را توسعه می دهند،

روش شناسی را طراحی می کنند، ابزار جمع آوری داده ها را ایجاد می کنند، داده ها را جمع آوری می کنند، داده های جمع آوری شده را مدیریت و تجزیه و تحلیل می کنند و گزارش را می نویسند.

پژوهشگران گزارش و یافته های خود را به سازمان ارائه می کنند و اقدام یا مداخله توسط سازمان انجام می شود. محققین افراد خارجی هستند که ممکن است به اندازه مجریان/ برنامه ریزان با واقعیت های میدانی آشنا نباشند.

آنها معمولاً کنترل کمی در نحوه استفاده از یافته های تحقیق توسط دست اندرکاران/ مجریان دارند. نقش دست اندرکاران/ مجریان در تحقیقات سنتی محدود است. آنها ممکن است به عنوان پاسخ دهندگان یا سهامداران کلیدی برای شرکت در تحقیق دعوت شوند.

آنها ارتباط چندانی با طرح تحقیق یا نحوه برنامه ریزی یا کنترل تحقیق ندارند. بنابراین، در تحقیقات سنتی، پژوهشگران و مجریان/ مجریان پروژه دو گروه متفاوت از افراد هستند که نقش‌هایشان به ندرت همپوشانی دارند.

عرصه کار به ویژه زمانی که موضوع مورد تحقیق مستلزم دانش تخصصی میدانی باشد. اقدام پژوهی یا همان طور که اغلب شناخته می شود، می تواند راه حلی برای این مشکل ارائه دهد.

مفهوم اقدام پژوهی

اقدام پژوهی معمولاً بر یک اقدام یا مداخله طراحی شده برای بهبود یک یا چند جنبه از کار یا عملکرد حرفه ای خود تمرکز می کند (مک نیف، لومکس و وایتهد، ۱۹۹۶).

از آنجایی که بر کار یا عملکرد خود فرد متمرکز است، شامل تفکر یا تأمل زیادی در مورد کار خودمان، نحوه برخورد ما به آن و روشی است که در واقع کار می کنیم.

در اقدام پژوهی، تمرکز بر درک، توصیف، تفسیر و توضیح موقعیت ها یا مشکلات است و در عین حال تلاش برای تغییر آنها برای بهتر شدن با همکاری مشتری یا سیستم هدف است.

اقدام پژوهی جهت گیری برای تحقیق/پژوهش است، به این معنی که روش های مختلف (کیفی یا کمی) را می توان در یک پروژه اقدام پژوهی مورد استفاده قرار داد.

گیلمور، کرانتز و رامیرز (۱۹۸۶، ص ۱۱۶) اقدام پژوهی را پژوهشی تعریف می کنند که:  هدف آن کمک به نگرانی های عملی افراد در یک موقعیت مشکل ساز فوری و پیشبرد اهداف علوم اجتماعی به طور همزمان است.

بنابراین، در اقدام پژوهی یک تعهد دوگانه برای مطالعه یک سیستم و همزمان همکاری با اعضای سیستم در تغییر آن در مسیری مطلوب وجود دارد.

دستیابی به این هدف دوگانه مستلزم همکاری فعال محقق و مشتری است و بنابراین بر اهمیت یادگیری مشترک به عنوان جنبه اولیه فرآیند تحقیق تاکید می کند.

کار و کمیس (۱۹۸۶، ص ۱۶۲) آنچه را اغلب به عنوان تعریف کلاسیک اقدام پژوهی در نظر می گیرند ارائه می کنند:

اقدام پژوهی صرفاً شکلی از تحقیق خودانعکاسی است که توسط شرکت کنندگان در موقعیت های اجتماعی به منظور بهبود عقلانیت و عدالت اعمال خود، درک آنها از این اعمال و موقعیت هایی که در آن اعمال انجام می شود، انجام می شود.

رابسون (۲۰۰۲، ص ۲۱۵) معتقد است که در هر پروژه اقدام پژوهی اولاً نوعی بهبود عمل وجود دارد. دوم، بهبود درک یک عمل توسط تمرین‌کنندگان آن. و سوم، بهبود وضعیتی که تمرین در آن انجام می شود.

اقدام پژوهی فرآیندی است که در آن پزشکان با استفاده از تکنیک های تحقیق، شیوه های خود را به طور سیستماتیک و با دقت بررسی می کنند.

این موضوع به آنها اجازه می دهد تا در هنگام برنامه ریزی و انجام تحقیق از دانش تجربی خود در این زمینه استفاده کنند. از آنجایی که محققین دست اندرکار هستند، می توانند اطمینان حاصل کنند که از یافته ها/نتایج تحقیق به درستی استفاده می شود.

اقدام پژوهی مشارکتی شکلی از اقدام پژوهی است که شامل همکاری و مالکیت مشترک، معمولاً با ذینفعان یا گروه های پاسخگو است. هر دوی این پارادایم‌ها به راحتی به تحقیق در محیط‌های مددکاری اجتماعی کمک می‌کنند و ویژگی‌های مشترک زیادی با تمرین مددکاری اجتماعی دارند، همانطور که در این ماژول خواهید آموخت.

علاوه بر این، از آنجایی که محققین و دست اندرکاران یکسان هستند، تصحیح دوره و اصلاح پروژه می تواند بلافاصله انجام شود که در محیط های مددکاری اجتماعی در مؤثرتر کردن مداخلات اهمیت زیادی دارد.

از مطالب فوق می توان نتیجه گرفت که بهبود عملکرد و موقعیت ها در اقدام پژوهی محوری هستند.

توسعه تاریخی اقدام پژوهی در بخش مددکاری اجتماعی

کرت لوین، روانشناس اجتماعی و مربی آلمانی، اصطلاح اقدام پژوهی را در دهه ۱۹۴۰ برای توصیف کاری که تحقیق را از اقدام لازم برای حل مشکل جدا نمی کرد، ایجاد کرد (مک فارلند و استنسل، ۱۹۹۳، ص ۱۴).

اقدام پژوهی در ایالات متحده در زمینه توسعه سازمانی در دهه ۱۹۶۰ (هیر و اندرسون، ۲۰۰۵)، در آموزش در بریتانیا در دهه ۱۹۷۰ (مک نیف، ۱۹۸۸) و در زمینه کار اجتماعی و توسعه در آمریکای لاتین محبوب شد.

دانشگاهیان شروع به نگرانی در مورد فقر و شرایط زندگی در کشورهای در حال توسعه کردند (فالز-بوردا، ۲۰۰۱). محققان دیگر به عنوان “متخصص” شناخته نمی شدند.

نظرات مردم محلی و تمرین‌کنندگانی که مستقیماً با مردم محلی کار می‌کردند، به طور فزاینده‌ای ضروری تلقی می‌شد، زیرا به نظر نمی‌رسید که علم ناب راه‌حل‌هایی برای مشکلات فقر و توسعه نیافتگی داشته باشد.

کُنش گرایی، رهایی و اقدام پژوهی در دهه ۱۹۷۰ محبوبیت بیشتری پیدا کردند – هر سه بر معادل سازی قدرت متمرکز شدند.

در دهه ۱۹۸۰، اقدام پژوهی در ارزیابی‌ها در محیط‌های روستایی مورد استفاده قرار گرفت و در اواخر دهه ۱۹۸۰، کلمه مشارکتی به پروژه‌های ارزیابی سریع روستایی در هند و کنیا اضافه شد (چمبرز، ۱۹۹۳).

ارزیابی مشارکتی بر همکاری و مالکیت مشترک بین محقق شاغل و ذینفعان متمرکز بود. از آن زمان تاکنون اقدام پژوهی و اقدام پژوهی مشارکتی در محیط های مددکاری اجتماعی در هند مورد استفاده قرار گرفته است.

درک نقش محقق در اقدام پژوهی

اغلب، اقدام پژوهی شامل عنصری از تحقیق شخصی است که به این معنی است که برخی از جنبه های حوزه کاری خود محقق را بررسی می کند.

بنابراین بسیار مهم است که موضوع مورد تحقیق مورد توجه محقق باشد. برخلاف تحقیقات کمی سنتی که بر بررسی یا درک یک پدیده متمرکز است، اقدام پژوهی با ایجاد تغییر، تولید دانش و توانمندسازی ذینفعان، ذینفعان و/یا مشتریان مرتبط است.

به یک اقدام پژوه غالباً محقق-پژوهشگر گفته می شود. این موضوع به این دلیل است که محقق اساساً فردی است که در یک محیط میدانی کار می کند و می خواهد جنبه های مرتبط با کار خود را بهبود بخشد.

می توان گفت که محقق-پژوهشگر حوزه یا موضوعی را بررسی می کند که به قلب او نزدیک است و می خواهد آن را تغییر دهد.

به عبارت دیگر، در یک پروژه اقدام پژوهی، شما به عنوان محقق-پژوهشگر با استفاده از تکنیک های تحقیق، یک یا چند جنبه از فعالیت حرفه ای خود را به صورت سیستماتیک و آگاهانه بررسی می کنید. سایت تحقیق معمولاً حوزه کاری محقق است – تنظیماتی که شما روزانه در آن کار می کنید.

از آنجایی که شما به عنوان محقق-پژوهشگر در مرکز تحقیق هستید و از آنجایی که تحقیق در مورد شما، عملکرد حرفه ای، ارزش های شما و چگونگی تبدیل شدن به یک حرفه ای بهتر است.

خود تحقیق دارای جنبه‌های زندگی‌نامه‌ای است. شما باید خود را در تحقیق قرار دهید و منطق شما لحن شخصی برای آن دارد.

اکثر گزارش های اقدام پژوهی به این دلایل به صورت اول شخص نوشته می شوند. و از آنجایی که بر روی یک پزشک فردی و عملکرد حرفه ای او تمرکز می کند،

اقدام پژوهی بدون ارزش نیست و نمی تواند باشد. این بدان معناست که محقق باید ارزش های خود را در رابطه با موضوع تحقیق به وضوح بیان کند.

یک اقدام پژوه «ارزش های خود را در عمل» بررسی می کند. این مستلزم آن است که محقق اقدامات خود را مورد سوال قرار دهد و دلایل آن را بررسی کند.

باید به این فکر کرد که چگونه ارزش های محقق بر جمع آوری داده ها و تجزیه و تحلیل داده ها تأثیر می گذارد. این امر تنها از طریق تأمل مداوم امکان پذیر است و از این رو بازتاب را به بخشی جدایی ناپذیر از هر پروژه اقدام پژوهی تبدیل می کند.

بازتاب در اقدام پژوهی

طبق مک نیف (۲۰۰۲) سطوح و انواع زیادی از بازتاب ها وجود دارد. این موارد در زیر ذکر شده است:

تأمل در ارزش هایی که در آن تمرکز بر ارزش های خودمان و دیگران است و همچنین در مورد اینکه چگونه این ارزش ها بر اعمال ما تأثیر می گذارد.

تأمل در تمرین که در آن تمرکز بر نحوه انجام کار خودمان است

تامل در مورد بهبودی که در آن تمرکز بر بررسی تغییر است تا اطمینان حاصل شود که تغییر برای بهتر شدن، برای بهبود وضعیت معین صورت گرفته است. پژوهشگر اقدام همچنین به آنچه بهبود یافته و این بهبود چگونه رخ داده است، نگاه می کند.

تأمل در زمینه ای که بر درک چگونگی کمک یا ممانعت سیستم های مختلف به بهبود تمرکز دارد. در حین تأمل در زمینه، پژوهشگر اقدام سؤالاتی را مطرح می کند که پیامدهای جهانی دارند.

به‌علاوه، تأمل می‌تواند «روی عمل» متمرکز شود یا «در عمل» انجام شود. انعکاس «در عمل» در میانه عمل رخ می دهد در حالی که تأمل «در عمل» چیزی است که پس از تکمیل یک عمل به شیوه ای هدفمند انجام می شود.

چرخه های اقدام پژوهی

هر مطالعه اقدام پژوهی از چرخه ها تشکیل شده است. هر چرخه دارای یک جزء برنامه ریزی، یک جزء اقدام، یک جزء مشاهده و یک جزء بازتاب است.

یک اقدام پژوه ابتدا وضعیت را مطالعه می کند و یک برنامه اقدام ایجاد می کند که به بهبود وضعیت کمک می کند، یعنی جزء برنامه ریزی. سپس او آن طرح را اجرا می کند و این جزء عمل را تشکیل می دهد.

مرحله بعدی شامل مشاهده اثرات عمل است. در نهایت محقق به بررسی طرح اجرا شده برای ارزیابی نقاط قوت و ضعف آن می پردازد.

این جزء بازتاب است. یک پروژه اقدام پژوهی بسته به تمرکز و طول پروژه می تواند یک یا چند چرخه از این قبیل داشته باشد (رابسون، ۱۹۹۳).

چرخه اقدام پژوهی اساسی در شکل زیر نشان داده شده است:

در کامپوننت Plan باید موارد زیر را انجام دهید:

منطقه مورد نگرانی، موضوع یا جنبه ای از فعالیت حرفه ای خود را که می خواهید بهبود بخشید، شناسایی کنید
جمع آوری اطلاعات در مورد این موضوع – می تواند از ادبیات باشد، می تواند منابع ثانویه داده مانند سوابق، تاریخچه پرونده ها و گزارش های موردی در NGO باشد یا می تواند داده های اولیه باشد.

این داده ها را تجزیه و تحلیل کنید

در جزء Act، شما:

بر اساس تجزیه و تحلیل خود یک برنامه عملیاتی تهیه کنید که فکر می کنید به شما در ایجاد تغییر کمک می کند و همچنین به شما امکان می دهد تغییری را که ایجاد می کنید مطالعه کنید.

این طرح را برای مدت زمان معین اجرا کنید

در کامپوننت Observe، شما

جمع آوری داده های مربوط به اجرا – فرآیند، اثرات و غیره به عنوان شواهد

در جزء Reflect، شما:

اثرات برنامه اقدام را ارزیابی کنید تا ببینید آیا بهبودی که می‌خواهید واقعاً رخ داده است یا خیر.

اقدام پژوهی فرآیند یادگیری مداوم است. محقق نه تنها در مورد موضوع مورد تحقیق بیشتر می آموزد، بلکه در مورد زمینه ای که تحقیق در آن انجام می شود نیز می آموزد.

به عنوان بخشی از اقدام پژوهی، محقق همچنین رشد خود را به عنوان یک محقق و حرفه ای پیگیری می کند. این موضوع باعث می شود اقدام پژوهی بسیار هیجان انگیز و منحصر به فرد باشد.

خلاصه

• اقدام پژوهی فرآیندی است که در آن شرکت کنندگان با استفاده از تکنیک های تحقیق، شیوه های خود را به طور سیستماتیک و با دقت بررسی می کنند.
• اقدام پژوهی مشارکتی شکلی از اقدام پژوهی است که شامل همکاری و مالکیت مشترک، معمولاً با ذینفعان یا گروه های پاسخگو است.
• اصطلاح اقدام پژوهی در دهه ۱۹۴۰ توسط کرت لوین، روانشناس اجتماعی و مربی آلمانی ایجاد شد.
• کلمه مشارکتی در اواخر دهه ۱۹۸۰ به پروژه های ارزیابی سریع روستایی در هند و کنیا اضافه شد.
• اقدام پژوهی و اقدام پژوهی مشارکتی از دهه ۱۹۹۰ در محیط های مددکاری اجتماعی در هند مورد استفاده قرار گرفته است.
• تأمل و بحث دو جنبه اساسی یک اقدام پژوهی است. ۱۰.۷ اقدام پژوهی یک فرآیند چرخه ای را دنبال می کند. برنامه ریزی، عمل، مشاهده و تأمل چهار جزء هر چرخه هستند.
• در اقدام پژوهی، محقق رشد خود را به عنوان یک محقق و حرفه ای نیز پیگیری می کند.

رسانه تاب آوری ایران